Focus en hoogtevrees

Project schilderen

Afgelopen maand had ik een klein project thuis te doen, schilderen. Een klus die niet helemaal mijn ding is, ik ben namelijk niet zo handig.

En toch zijn er van die klussen die ik liever zelf doe in plaats van de vakman inschakelen. Zo’n klus die ik dan tussendoor kan doen. Op de momenten dat de familie er geen last van heeft. Uurtje hier en uurtje daar en soms, zoals afgelopen week, een dagdeel.

Vol enthousiasme aan de slag. De benedenverdieping ging goed. Schuren, gronden en aflakken. En de eerste verdieping moest ook gebeuren, dus ik de ladder op. Bij elke trede die ik nam voelde ik me meer en meer ongemakkelijk. O ja, ik heb namelijk last van hoogtevrees.

Kabelbaan

Hoogtevrees. Iets wat ik al jaren heb. Tot grote frustratie van mijn vrouw. Want ik weet nog goed dat we jaren geleden, op vakantie gingen naar Zwitserland. We wilde ‘n gletsjer op en er was een mogelijkheid om er met een gondel te komen. En er was een trap, langs de rots met slechts 800 treden. Omdat ik vrij sportief ben besloot ik om met de trap te gaan. De gondel was voor mij namelijk absoluut niet aan de orde. Nu jaren later, kan ik nog lachen om de foto’s van mijn vrouw en haar blik op de trap. Ze zeggen wel eens “als blikken konden doden..”.

Hoogtevrees. De kabelbaan in Valkenburg is me al teveel. Zo ook de kabelbaan in Saarburg waar ik regelmatig kom. Liever een flinke wandeling door de wijnvelden naar boven dan de kabelbaan te nemen. Nogmaals, tot frustratie van mijn gezin.

NLP

Tot ik in aanraking kwam met NLP en we aan de slag gingen met één bepaalde les. Ik koos hoogtevrees als thema. Want ik vind het niet fijn dat ik hoogtevrees heb en de kabelbaan niet durf te nemen. Ik geniet namelijk wel enorm veel van het uitzicht. De NLP oefening ging over hoe met beelden te werken. In plaats van de angst van de kabelbaan zie ik in deze oefening het uitzicht vanuit de gondel voor me. De oefening ging verder goed. Alleen het testen van het resultaat , de kabelbaan in, kwam pas maanden later in Saarburg.

Ik had de kids allang verteld dat ik mee zou gaan in de kabelbaan. Er was geen weg meer terug. Ik had maar één doel die dag: mee met de kabelbaan naar boven. Vooraf had ik kort wat last van zenuwen, maar dat weerhield me niet om mee te gaan. Een beetje ongemakkelijk de eerste keer, pijn in mijn handen van het knijpen aan de stang. Maar toch, ik heb het gedaan en enorm genoten van het uitzicht. Ik was best trots op mezelf “zo, deze angst was overwonnen”.

Focus

En dan nu weer terug naar de ladder, mijn schilderproject. Ik voelde me zeer ongemakkelijk op de trap. En ik wilde de klus wel zelf klaren. Hoe heb ik dat toch gedaan? Hoe ben ik toch de trap op gegaan, en heb de klus afgemaakt? Door me te focussen op mijn doel. Mijn doel, het afmaken van de klus, ook op de trap. Ik heb muziek opgezet, af en toe meegezongen en gedaan wat ik wilde doen. Middels de focus, heb ik mijn angst kunnen onderdrukken. Na korte tijd “ladderstaan” ben je eraan gewend geraakt en maakt het niet uit dat je op de ladder staat. Dan is het alleen erop en eraf gaan wat ongemakkelijk is.

Afleiding?

En de focus lag natuurlijk ergens anders dan bij de ladder. Allereerst heb ik afleiding gezocht. De focus lag op de klus en op de muziek.  Focus op het werk, de gedachte bij het werk en het meezingen met de muziek heeft me geholpen. Dat heeft me afleiding gegeven. Ik heb mijn brein iets anders gegeven om aan te denken, dan de angst van de ladder. Dat bepaal je namelijk zelf. Ikzelf bepaal waar ik aan wil denken, en niet andersom.

De klus is gedaan en dat geeft een enorm voldaan gevoel. Heb jij dat ook? Zoek je ook wel eens afleiding om ergens anders aan te denken? Dat je je goed kunt focussen en dan de wereld om je heen vergeet? Of juist niet? Wat doe je dan? Welke stappen onderneem je dan? En als het werkt, pas je dit dan op andere momenten ook toe?

Ik hoor het graag van je.

Twan

www.mindyourstepcoaching.nl

p.s. ik ben niet in te huren voor dit soort klussen