Ik was te laat..

Het is alweer vier jaar geleden

Het is alweer vier jaar geleden dat ik na vele gesprekken uiteindelijk besloten heb om naar de huisarts te gaan. Al maanden (achteraf al jaren) was ik niet de persoon die ik voorheen was of graag wilde zijn.

Ik was de hele dag door somber en verdrietig. Echt, de hele dag. Niets vond ik meer leuk. Verjaardagen en feestjes sloeg ik het liefst over, omdat ik er geen plezier uit haalde. Moeilijke gesprekken ging ik uit de weg. Antwoorden op vragen had ik niet meer. Op de meest simpele vragen had ik geen antwoord. Wat te denken van antwoorden op moeilijke vragen, dat al helemaal niet.

Eigenlijk deed ik helemaal niets meer. En dat als ondernemer. Alleen een beetje werken en een beetje hangen. Verder niets. Een leuke werkgever was ik niet, een leuke zakenpartner ook niet, een leuke vader was ik zeker niet, een leuke man al helemaal niet. De wandelingen die ik graag maakte met mijn vrouw werden spaarzaam. Ze had altijd wel iets anders te doen. Achteraf snap ik dat best. Zo gezellig was ik niet.

Lees ook mijn blog: https://mindyourstepcoaching.nl/opladen-of-leeglopen/

Sporten

Sporten deed ik nog wel, ik kwam wel graag buiten. Rondje hardlopen met goede vrienden van me. Ik had nog wel altijd leuke gesprekken en verhalen. Ik was optimistisch en vertelde niet van de situatie waar ik in zat. Nee hoor, met Twan gaat het prima..

Kortom, ik had veel problemen. Ik had veel vragen. Voor elke oplossing had ik een ander probleem. En zoals ik al zei, ik wist het niet, ik wist het echt niet. Ik wist helemaal niets.

Beslissing nemen

Dat ik geen beslissingen nam was nog het meest typerende. Beslissingen nemen durfde ik niet. Ook niet in de onderneming die we samen hadden. En juist daar was het hard nodig beslissingen te nemen. Ik deed het niet. Veel makkelijker was het als iemand anders een beslissing nam voor mij. Lekker makkelijk, dan hoefde ikzelf niet na te denken. En verantwoordelijkheid nemen deed ik ook niet. Verantwoordelijkheid voor mijn eigen handelen. Dat ik geen besluiten nam dat wist ik best. En het schuurde aan alle kanten, ik was er ook zeker niet trots op. Toch was ik er toen nog niet erg genoeg aan toe. Actie ondernemen hoefde van mij nog niet.

Ik kon het niet langer volhouden

Tot dat ene moment. Woensdagmiddag, op een voor mij bekende locatie, met een kop koffie.

Het kon zo echt niet langer en nadat mij voor de zoveelste keer de waarheid werd gezegd, ben ik direct in de auto gestapt om een afspraak te gaan maken bij de huisarts. “Nu. Direct. Anders doe ik het niet meer.” Waarom dan nu wel? Omdat ik toen eindelijk dacht “Als ik niets doe, ben ik straks iedereen en alles kwijt en dan kan ik alleen mezelf de schuld hiervan geven. Want ik geef mijn omgeving groot gelijk, dat ze uiteindelijk vluchtte voor mijn gedrag. Ook al is de liefde zeker aanwezig. Uiteindelijk is het voor niemand naast mij vol te houden op deze manier”.

De druppel viel op die ene woensdagmiddag.

Een last van mijn schouders

Dus bezocht ik de huisarts. Het was fijn om mijn verhaal te delen. En hoe fijn is het dan om te weten dat je het niet meer alleen hoeft te doen. Dat er hulp voor je is.

Tegen de huisarts zei ik “doe maar een pilletje en dan is het over”. Want ik wilde dat het direct over zou zijn. Helaas ging dat niet gebeuren. Het was een midlife crisis volgens de huisarts. “Dan maar een vriendin”, zie ik. Vond mijn vrouw alleen niet goed, grapje natuurlijk. Dat gesprek vergeet ik nooit meer.

2016

Het hele jaar 2016 ben ik er zoet mee geweest. Kortom, voor mij geen quick fix. Daarvoor zat ik te diep, geheel door mijn eigen lakse handelen. Ik ben mezelf tegengekomen en heb de pijn van mijn eigen gedrag ervaren. Eigenlijk heel erg logisch omdat het gedrag wat je altijd hebt gedaan juist veranderd dient te worden, ook bij mij. De mensen om mij heen ben ik nog altijd dankbaar. Deze mensen mij een spiegel voorgehouden.

Werkgever of werknemer

Ik kan je verzekeren dat ziek zijn voor een zelfstandige niet handig is. Je bent altijd wel ergens mee bezig. Gelukkig kon mijn vrouw veel werk op zich nemen. Soms kan dat niet en heb je als zelfstandige geen vangnet, in werkzaamheden of in financiële zin.

Ook als werkgever met personeel is het niet handig als werknemers langdurig uitvallen. Terwijl je als werkgever best vaak ziet en hoort dat er iets speelt met de werknemer. Wat doe je dan? Wacht je dan af en los je op zodra er uitval is? Of kom je eerder in actie en ga je pro-actief met je werknemer in gesprek? Doe je dat zelf of schakel je hulp in?

Als werknemer heb je ook je eigen proces. Je weet vaak al wel dat je niet lekker in je vel zit. Je weet al wel dat er zaken zijn die je dwars zitten. Hoe ga jij ermee om? Meld je je ziek en zie je maar hoe het bedrijf en je collega’s het oplossen? Of ga jij ook pro-actief aan de slag en in gesprek. Met je werkgever en wellicht zoek je ook hulp van buitenaf.

Voorkomen is beter dan genezen

Achteraf kan ik zeggen dat ik toen graag had geweten wat ik nu wist. Dan waren een aantal zaken compleet anders verlopen. Terugkijken heeft geen zin. Het is wat het is. Ervan geleerd heb ik wel. Voor nu is dat het aller belangrijkste.  Dat ik de signalen herken en er iets aan kan doen.

Jij kunt er wel op tijd bij zijn. Jij kunt nu wel actie ondernemen en in gesprek gaan. Achteraf weet je pas wat je bent opgestoken met een goed gesprek of hulp van buitenaf. Vraag je af: “wat heb ik te verliezen? En wat als ik wel (preventief) hulp zoek?”. Wat is het antwoord?