De afgelopen weken heb ik genoten van een heerlijke vakantie in Luxemburg, samen met mijn gezin.

We kampeerden op een fijne camping waar voor onze pubers genoeg te doen was. Omdat ze allemaal nog mee willen, besloten we om deze camping voor de tweede keer te bezoeken.

Wandelen is een van onze favoriete bezigheden, en Luxemburg leent zich daar perfect voor. Vooral het Mühlertal biedt tal van wandelmogelijkheden: van kort tot lang, en van eenvoudig tot uitdagend.

Doel: een uitdagende wandeling

Na een paar kortere wandelingen als opwarming, waren we klaar voor een grotere uitdaging. De langere wandelroutes in het Mühlertal staan bekend om hun flinke hoogteverschillen. En hoewel het geen Zwitserland is, wordt het niet voor niets Klein Zwitserland genoemd!

Bij aankomst op de startlocatie werden we echter geconfronteerd met een bordje: Déviation (omleiding). Door zware regenval van de afgelopen weken was er schade aan de route ontstaan. Ik twijfelde meteen: “Heb ik hier wel zin in? Wat voor obstakels gaan we nog meer tegenkomen? Hoeveel extra kilometers moeten we omlopen?” Ondanks de weerstand besloten we toch de route te volgen.

De route zelf

Al snel vonden we het juiste pad, maar meteen stond er een flinke klim op het programma. Die kostte me behoorlijk wat energie en bracht me bijna aan het vloeken—bijna.

Het was een pittige tocht, met constant hoogteverschillen. Zo intensief zelfs, dat je bijna zou vergeten te genieten van de omgeving. Maar gelukkig stopten we regelmatig om te bewonderen waar we waren: prachtige bossen, heuvels, en dalen. We liepen door rotsspleten van Luxemburgse zandsteen langs kleine beekjes. Het was adembenemend.

Halverwege de route vonden we een charmant restaurant bij een watermolen, waar we genoten van een welverdiende kop koffie en een heerlijk stuk gebak. Even uitrusten, want we hadden dat meer dan verdiend. Maar wat we toen nog niet wisten, was dat het zwaarste stuk nog moest komen!

Het volgende deel van de wandeling was een constante uitdaging: trappen, stijgingen, dalingen, en hobbelige paden. Elke stap vereiste aandacht. Toen we bijna bij het eindpunt waren, stonden we voor een keuze: via de gemakkelijke weg of een steile klim door het bos naar een waterval. Natuurlijk kozen we de moeilijke weg, want zo zijn we.

Doel bereikt!

Na een uitdagende, maar schitterende tocht bereikten we ons einddoel. De wandeling was voltooid en als beloning dronken we een heerlijk koud biertje. Maar de echte beloning was niet het eindpunt, het was de route zelf.

De schoonheid van de route

Wat deze wandeling zo bijzonder maakte, was niet alleen het bereiken van het doel, maar juist de ervaring onderweg. Ik genoot van:

• De prachtige natuur
• De adembenemende uitzichten na een zware klim
• De rust en stilte om me heen
• De voldoening die ik voelde na elke inspanning
• De verrassende paden die we tegenkwamen
• De momenten van reflectie: “Waar sta ik nu en waar kijk ik naar?”

Training en coaching

Deze ervaring doet me denken aan training en coaching. Net als bij een wandeling, heb je bij coaching een doel voor ogen. Je zet alles op alles om dat doel te bereiken. Tegelijkertijd is het belangrijk om onderweg stil te staan en te reflecteren: “Hoe ver ben ik al gekomen? Wat heb ik geleerd? Wat moet ik nog doen om mijn doel te bereiken?”

Sta jij regelmatig stil op je route naar je doel?

Blog: Doelen behalen

Wat heb jij hieraan?

Een doel hebben in het leven is essentieel. Het geeft richting aan wat je doet en waar je naartoe wilt. Maar vergeet niet om onderweg te genieten. De route naar je doel is net zo belangrijk en mooi als het einddoel zelf.

Tip: GENIET. Stop af en toe even om te zien waar je nu staat. Kijk terug naar waar je vandaan komt en wees trots op wat je al bereikt hebt. De weg naar je doel is de moeite waard, zelfs als je af en toe een omweg moet maken.

Met vriendelijke groet, Twan