Ik was te laat… Waarom wachten met hulp vragen geen optie is

Vier jaar geleden stond ik op een cruciaal punt in mijn leven. Na maanden, of misschien zelfs jaren, waarin ik steeds verder van mezelf verwijderd raakte, besloot ik eindelijk naar de huisarts te gaan. Het voelde als een laatste redmiddel. Ik was niet meer de persoon die ik ooit was, of die ik wilde zijn.

Mijn strijd tegen somberheid

Ik was continu somber en verdrietig. Echt, de hele dag door. Dingen die ik voorheen leuk vond, gaven me geen voldoening meer. Verjaardagen en feestjes? Die sloeg ik het liefst over, omdat ik er geen plezier meer uit haalde. Moeilijke gesprekken ging ik uit de weg, en zelfs eenvoudige vragen kon ik niet meer beantwoorden. Als ondernemer had ik geen passie meer voor mijn werk, maar dat was niet het enige: ik was geen fijne werkgever, geen leuke vader, en zeker geen aangename echtgenoot.

Zelfs wandelen met mijn vrouw, iets wat we graag samen deden, werd steeds zeldzamer. Achteraf begrijp ik waarom. Ik was gewoon geen gezellig gezelschap meer. Toch bleef ik sporten en had ik wel goede gesprekken tijdens het hardlopen met vrienden. Maar zelfs toen vertelde ik niemand over mijn innerlijke strijd. “Met Twan gaat het prima,” hield ik mezelf voor.

Het ontbreken van besluitvaardigheid

Het meest typerende voor die periode was mijn onvermogen om beslissingen te nemen. In onze onderneming was het hard nodig om knopen door te hakken, maar ik deed het niet. Het was veel makkelijker als iemand anders de beslissingen voor mij nam. Verantwoordelijkheid voor mijn eigen handelen? Die nam ik ook niet. Hoewel ik wist dat ik geen besluiten nam en het aan alle kanten schuurde, voelde ik nog niet de urgentie om actie te ondernemen.

Het moment van inzicht

Op een dag, een gewone woensdagmiddag op een bekende locatie met een kop koffie, kwam de ommekeer. Na opnieuw geconfronteerd te worden met de harde realiteit, besloot ik dat het zo niet langer kon. Ik stapte direct in de auto en maakte een afspraak bij de huisarts.

Waarom nu wel? Omdat ik eindelijk besefte dat als ik niets zou doen, ik uiteindelijk iedereen en alles om me heen zou verliezen. Mijn omgeving zou me niet blijven verdragen. Ook al was er liefde, ik begreep dat mijn gedrag onhoudbaar was.

Hulp zoeken was een verademing

Het gesprek met de huisarts voelde als een last die van mijn schouders viel. Eindelijk kon ik mijn verhaal delen. Maar mijn verlangen naar een snelle oplossing, zoals een simpel pilletje om alles te fixen, werd niet vervuld. Het bleek geen simpele kwestie, maar een midlifecrisis, zoals de huisarts het noemde. Een jaar van zelfonderzoek volgde, waarin ik de pijn van mijn eigen gedrag onder ogen moest zien.

Wat ik heb geleerd

Het hele jaar 2016 stond in het teken van mijn herstel. Het was een langzaam proces, zonder “quick fix”. Ik realiseerde me dat het gedrag dat ik jarenlang had vertoond, de kern van mijn problemen was. Dit moest veranderen. Gelukkig stonden er mensen om mij heen die mij een spiegel voorhielden en me hielpen om de stappen te zetten die ik nodig had.

Zelfstandige en ziek zijn – Een complexe situatie

Voor zelfstandigen is ziek zijn een groot probleem. Er is geen vangnet. Gelukkig nam mijn vrouw veel van mijn werk over. Maar voor veel zelfstandigen geldt dat ze geen ondersteuning hebben, zowel in werkzaamheden als in financiële zin.

Ook als werkgever is het lastig wanneer je werknemers uitvallen. Vaak zie je als werkgever al signalen dat er iets mis is, maar de vraag is: wat doe je ermee? Wacht je af tot de werknemer zich ziek meldt, of onderneem je actie en ga je preventief in gesprek?

De rol van de werknemer

Als werknemer voel je vaak zelf ook wel dat er iets niet goed zit. De vraag is: wat doe je ermee? Meld je je ziek, in de hoop dat je werkgever en collega’s het wel oplossen? Of neem je zelf verantwoordelijkheid en ga je in gesprek met je werkgever? Misschien is het tijd om hulp van buitenaf te zoeken.

Voorkomen is beter dan genezen

Achteraf kan ik zeggen dat ik graag eerder had geweten wat ik nu weet. Dan waren er veel dingen anders gelopen. Terugkijken heeft echter geen zin. Wat telt, is dat ik nu de signalen herken en in actie kan komen. Jij kunt wél op tijd zijn. Jij kunt nu actie ondernemen en in gesprek gaan met de mensen om je heen of met een professional.

Wat heb je te verliezen?

Het is een simpele vraag: “Wat heb je te verliezen door hulp te zoeken?” Als je op tijd actie onderneemt, kun je voorkomen dat het erger wordt. De vraag die je jezelf moet stellen is: “Wat als ik wél (preventief) hulp zoek?”

Neem de stap

Herken jij jezelf in mijn verhaal? Voel je dat het tijd is om actie te ondernemen voordat het te laat is? Of misschien ben je al een stap verder en zit je vast in patronen die je niet kunt doorbreken. Wat je situatie ook is, wacht niet langer. Neem contact met me op voor een vrijblijvend gesprek. Samen kunnen we de weg vooruit ontdekken.